روزنامه اتحاد ملت

در جهان پرهیاهوی امروز، ما اغلب درگیر دو واژه‌ایم که بیش از هر چیز سرنوشت انسان را شکل داده‌اند: صلح و جنگ.

شاید در نگاه اول، این دو مفهومی تاریخی یا سیاسی به نظر برسند، اما حقیقت این است که آن‌ها در کوچک‌ترین لایه‌های زندگی ما حضور دارند — از گفت‌وگوهای روزمره تا رابطه‌های انسانی، از رقابت‌های کاری تا درگیری‌های درونی.

در صلح، هر دو طرف برنده‌اند.

چون صلح یعنی درک، گفت‌وگو و احترام متقابل.

در صلح، هیچ‌کس مجبور نیست دیگری را شکست دهد تا احساس پیروزی کند.

برنده واقعی کسی است که به جای نابود کردن، می‌سازد؛ به جای تحقیر، درک می‌کند؛ و به جای جدال، ارتباط برقرار می‌کند.

اما در جنگ، حتی پیروزان هم بازنده‌اند.

جنگ، چه در میدان نبرد باشد و چه در رابطه‌ای میان دو انسان، با خود زخمی می‌آورد که هیچ پیروزی‌ای درمانش نمی‌کند.

در جنگ، احترام می‌میرد، اعتماد فرو می‌پاشد و انسانیت در دودِ غرور گم می‌شود.

شاید یکی برنده اعلام شود، اما هر دو طرف چیزی از دست داده‌اند: آرامش.

صلح، انتخابی ساده نیست؛ شجاعتی است عمیق.

شجاعتِ فروتنی، شنیدن، و درکِ دیگری.

شجاعتِ پذیرفتن این حقیقت که باختِ من، بردِ تو نیست — و بردِ تو، تهدیدی برای من نیست.

در جهانی که مدام ما را به رقابت و جدل فرا می‌خواند،

بیایید یاد بگیریم که گاهی «عقب‌نشینی برای فهمیدن»، بزرگ‌ترین پیشروی ماست.

زیرا در صلح، همه می‌برند؛
و در جنگ، همه می‌بازند.