پویا وکیلی : رسانه و به طور کلی وسایل ارتباط جمعی یکی از مهم ترین، فراگیرترین و اثربخش ترین ابزارهای یک جامعه در فرایند اجتماعی شدن اعضای آن می باشد.
بی تردید، صدا و سیما یا همان رسانه ملی به عنوان محوری ترین رسانه ایرانی نقشی اجتناب ناپذیر، بی بدیل و بنیادین برای ساختن زیربنای یک جامعه سالم و ژرفایی دارد که همانا گسترش روح زندگی، تقویت انگیزه و احساس امید و بهبود کیفیت زندگی مردم و میزان سرزندگی و بالندگی است. صراطی مستقیم برای تغییر و تحول مردم که با ارزش ترین سرمایه ها و ثروت نظام مقدس جمهوری اسلامی هستند.
آری صدا و سیما کوتاه ترین و مطمئن ترین راه برا تغییر آن دسته از افکار و ارزش های نامطلوب و آموزه های نادرستی است که در طول سالیان گذشته به جای مانده اند. باورهایی که در طول سالیان سال به شیوه ای نامحسوس ارام و تدریجی و البته عمیق و بنیادین در فرهنگ مردم جا خوش کرده اند.
رسالتی سنگین و البته ستودنی که به آن جایگاه بالادستی و منابع قدرت نامحدود این رسانه ملی را نیز باید افزود و برای چنین رسانه ای با اینچنین جایگاه عریض و طویل مادی و معنوی سروده ها گفت یا شاید باید گریست.
صدا و سیما آبشخوری است برای توسعه پایدار فرهنگی که تار و پودش با ارزش های عمیق دینی و اخلاقی بر محوریت تقدس انسان به عنوان برترین آفریده خدا در هم تنیده شده است.
صدا و سیما منظری است برای شناخت رمز و رموز جامعه ایرانی که همانا به قول شاعر، رنگ رخساره جامعه ایرانی این روزها خبر می دهد از سر درون، از غم و ناامیدی و ناکامی و حال بد زندگی و …
آری صدا و سیما با رسالتی فراموش شده، نه در متن که در حاشیه زندگی اجتماعی این روزهای جامعه ایرانی.
می گویند رسالتش و وظایفش بی شمار است و برایش می نگارند تولید محتوا، که البته منظور محتوایی اثربخش است. انتقال پیام، که صدالبته سازنده و مثبت است. پرکردن اوقات فراغت که مقصود نشاط آور و فرح بخش و افزاینده امید به زندگی است.
افقی برای تقویت اتحاد ملت است نه پراکنش نفاق و توزیع ناامیدی و تولید تنفر و بی اعتمادی
موهبتی برای جذب حداکثری است و میزانی برای تقویت روحیه اعتماد در میان مردم آری اینها رسالت پرقدرت ترین رسانه این کشور است. تربیت مخاطبی اگاه به حقوق اساسی و شهروندی اش، شهروندی با حق حفظ حریم شخصی.
اتفاق ناگواری که بخاطر مسائل شخصی رخ داد و پوشش آن توسط رسانه ملی هر ببیننده ای رو به شوک برد. البته از اینگونه حرکت های غیراخلاقی، زشت و ناقض حقوق شهروندی مکررا توسط این رسانه ملی انجام شده است. اساسا رسانه ملی در این روزهای سخت که می بایست امید ونشاط رو به جامعه تزریق کند گویا رسالتش را در ناامیدی و افسردگی و نا امنی جامعه می بیند.
اری گویا این روزها بیشتر از همیشه رسانه ملی حالش خوب نیست و برای حال بدش باید فکری کرد.
گویا از یاد برده است که رسالتش بیداری، تقویت اخلاق و ارزش های انسانی و تقویت روحیه اعتماد در میان مردمانش بود نه وسیله ای برای تخریب ارزش های انسانی و تریبونی برای دامن زدن به کشمکش های بیحاصل و شیپوری برای آواز ترس و رعب و وحشت اجتماعی.
رسالتی برای تولید معرفت و دانایی نه تخریب ارزش های دینی و اخلاقی
اری، رسانه خود منشوری برای ترویج حقوق شهروندی، کتابی مصور از حقوق انسانی و کلاسی برای به رسمیت شناختن صیانت از حقوق اساسی مردم ایران است.
و در پایان رسانه ملی می بایست در عملکردش بازنگری کند. دستگاههای نظارتی می بایست در این حوزه پویاتر و کارآمدتر باشند و نسبت به پوشش اخبار و همینطور گزارشاتی که فقط روح و روان جامعه را نشانه میرود حساس باشند.
نظر خود را ارسال کنید