روزنامه اتحاد ملت

در یادداشت قبل سئوالاتی مطرح کردیم که پاسخ به آنها ما را به شناخت ذهن تا حدودی رهنمود می کند.

اساسا هر چیزی که در جهان پیرامون موجودیت می یابد قبل تر در ذهن نمود پیدا کرده است.

به عبارتی هر چیزی دوبار خلق می شود اول در ذهن و بعد در هستی نمود عینی پیدا می کند.شاید بتوان اینگونه بیان کرد که پدیدارهای مادی حاصل تفکری مداوم بوده است.

اگر افکاری که در ذهن جاری می شود دارای انرژی باشد و باتوجه به اینکه انرژی از بین نمی رود فقط از حالتی به حالت دیگر تغییر پیدا می کند پس وقتی این افکار به جهان بیرونی منتقل شود به شکل حس و این حس باتوجه به کیفیت تفکر به چیزی عینی نمود پیدا می کند.و هر چه تمرکز روی فکری بیشتر شود قدرت بیشتری به خود می گیرد.

اینکه تا چه اندازه تفکر خویش را در اختیار داشته باشیم و به عبارتی چقدر قدرت انتخاب افکار خویش را در اختیار داریم در این مجال و مقال نمی گنجد. فقط اشاراتی در باب آن خواهیم داشت.

نگارنده در جواب سوالی که در یادداشت قبل با عنوان “ذهن موهبتی مقدس یا اسبی چموش” بود چنین باور دارد: ذهن تا زمانی که در اختیار خویش باشد همانند اسبی چموش در حال تازیدن است و بدون هیچ هدفی فرد را به هر جایی می کشاند. در اینکه این ذهن نیز برای انسان همانند دیگر موهبت هایی که خالق در نهاد انسان قرار داده است مقدس و غنیمت می بایست شمرده شود ولی بشرط آنکه فرد بتواند آن را به زیر سلطه خویش درآورد نه اینکه با همزاد پنداری خود با ذهن، خویش را برده ذهن کند.